Wikipedia - o defibrylatorach
Typowy defibrylator składa się z dwóch elektrod oraz jednostki centralnej. Jednostka centralna, zależnie od producenta oraz klasy urządzenia, może znacznie różnić się wyglądem oraz funkcjami:
wielofunkcyjne defibrylatory z dużymi wyświetlaczami, umożliwiającymi odczytywanie przez zespół ratunkowy kolejnych parametrów mierzonych przez urządzenie (EKG, temperatura ciała, ciśnienie tętnicze, saturacja, itp.);
defibrylatory posiadające wyświetlacz jedynie w celu wyświetlenia zapisu EKG;
defibrylatory typu AED ? przeznaczone do użytku ratującego, posiadającego jedynie elementarne przeszkolenie. AED sam analizuje EKG poszkodowanego i wykrywa, kiedy defibrylacja jest wskazana. Najnowsze urządzenia wykorzystują metodę dwufazową, która automatycznie dopasowuje parametry wstrząsu do potrzeb pacjenta. Jeśli pierwszy wstrząs nie przywróci akcji serca, urządzenie podaje następne wstrząsy, zgodnie z zaprogramowaną sekwencją (od 150 J do 360 J). Zwiększa to szanse na uratowanie pacjenta.
Urządzenia tego typu posiadają dwa główne typy elektrod:
elektrody typu "łyżki", wymagające przyłożenia ich przez ratownika;
elektrody przyklejane, nie wymagające innych działań.
Okres ważności elektrod to zwykle 12-36 miesięcy. Okres ważności baterii w urządzeniach AED to 12-60 miesięcy.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Defibrylator
Rodzaje igieł chirurgicznych
Igła kłująca
Igła tnąca
Igła Prime
Igła Trokar
Igła CC - ("Coronary Calcified") - stosowane w chirurgii naczyniowej i kardiochirurgii z mikroostrzem tnącym, przeznaczone do szycia zwapniałych tkanek, z łatwością penetrują blaszkę miażdżycową, o twardości porównywalnej z zębem lub kością, nie odrywając jej od ściany naczynia, a tym samym minimalizując ryzyko groźnego powikłania, jakim jest zator
Igła Tapercut - stosowana do tkanek zbitych, twardych
Igła VB ("VisiBlack") - to igły naczyniowe, posiadają czarne oksydowanie, dzięki czemu nie dają odblasków od lamp operacyjnych i są widoczne w krwawym polu operacyjnym - cecha bardzo ceniona przy wielogodzinnych zabiegach kardiochirurgicznych i transplantologicznych
Igła JB ("Jurgena Brennera") - używana do zespoleń przewodu pokarmowego, zaopatrzona jest w zakończenie w formie szpatułki, łagodnie rozwarstwiającej delikatne tkanki
i wiele innych.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ig%C5%82a_chirurgiczna
O igle chirurgicznej
Igła chirurgiczna - narzędzie chirurgiczne służące do łączenia tkanek przy pomocy nici chirurgicznych, połączenia takie noszą nazwę szwów.
Zazwyczaj igły chirurgiczne są wygięte w kształt łuku - wycinka okręgu (np. 1/2, 3/8, 1/4, 5/8 okręgu), choć ich kształt może być prosty (taką igłą szyjemy ręcznie), istnieją też igły typu "łyżwa" lub igły typu "J". Różnice występują także w wielkości i przekroju, zależnie od tkanki łączonej za pomocą szwów. Łączenie igły z nicią chirurgiczną odbywało się niegdyś poprzez uszko bądź automatyczny zatrzask, w który wkłada się nić (niekiedy spotykamy taką metodę do dziś, choć należy to już do rzadkości).
Igły do szycia skóry są w przekroju trójkątne, niezbyt zagięte i zazwyczaj stosunkowo duże (choć zdarzają się wyjątki). Igły do szycia narządów wewnętrznych mają najczęściej przekrój kolisty i są mniejsze, a także bardziej zagięte, a nawet w kształcie półkola.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ig%C5%82a_chirurgiczna